BAŞLIKSIZ BİR HİKÂYE

tK Perş. 26 Şub. 2009 - 15:37

kalkan trenin ardından
on üç vagon kırılır.
kelimeler ise belinden…
bir çocugun hüznü
düşer raylara
ıslık olup dağılan
dalga dalga…
toprağa yayılan.

Bilmediği tek şey ölümdü. Oysa şimdi bir ölü. Evinin bahçesinde bir kalabalık. Kalabalığın içinde birisi... Bu bahçeye her zaman en çok yakışan ve kendisine daima en yakın olan. Hiçbir zaman çirkin sıfatını yakıştıramadığı arkadaşı bugün bile şişmiş gözlerine rağmen güzeldi. Bahçenin bir köşesinde çam ağacının altındaydı. Olması gereken yerdeydi. Tıpkı on üç senedir olduğu gibi. Yeni taşındıkları bu semti sevmeyeceğine yemin ettiği o güne- on üç sene dokuz gün öncesine- aitti tanışmaları.
Herşey yeniydi. Bir o kadar da karışık. Evin önünde gövdesindeki boyaları yer yer çatlamış, arkasında anlamını bilmediği birkaç yazısı olan ve çalışınca gökgürültüsünden daha korkunç ses çıkaran kırmızı bir kamyon… Kamyonla evin arasında sürekli gidip gelen, eşya taşıyan birkaç adam... Annesi ve babası da onlara durmadan bir şeyler söylüyordu. O ise herkesi görebileceği bir yerde, büzülmüş dudaklarıyla etrafa bakınıyordu. Ağlamak istiyordu. Burası neresiydi? Neden buraya gelmişlerdi? Kimse ona bir şey söylemeden bütün eşyalarını toplayıp istemediği bu yere getirmişlerdi onu. Aslında pof hariç diğerleri onun bütün eşyalarını topladıklarını sanıyorlardı. Çünkü odasının hemen yanında duran “Pof” ağacının dibine gömdüğü şekerleri en büyük sırrıydı. Hele yazın onları gece herkes uyuduktan sonra kalkıp ışık böceklerinin eşliğinde yediğini kimse bilmiyordu. Tabiki Pof dışında. Kışın şiddetli rüzgarla üşüyüp onu da içeriye almasını umarak cama vurup “pof” diye ses çıkardığı için ona bu ismi vermişti.
Durmadan hareket eden kalabalıktan yorulmuştu. Ellerini cebine soktu. Eski evlerinde olsaydı bu gece ağacının - Pof’un- altına gömeceği şekerleri yokladı, hepsi yerindeydi. İçlerinden en sevdiği olan elmalıyı açtı ve ağzına attı. Yürümeye başladı. Madem bundan sonra burada yaşacaktı o zaman etrafı tanımalıydı. Özellikle bahçelerini. Çünkü; hemen hemen bütün hayatı bahçelerde geçiyordu. O felaketten sonra ailesi, özellikle annesi onu gözünün önünden ayırmak istemiyordu. Her ne kadar bunu anlasa da sıkılıyordu. Henüz yedi yaşındaydı. Bu yüzden kendisine değişik arkadaşlar buluyordu, Pof gibi...
Yeni evlerinin çok büyük sayılmasa da bir arka bahçesi vardı. Birkaç ağaç, eski bir masa, paslı bir salıncak… Ama onun en çok hoşuna giden evin üç bir tarafını saran çitlerdi. Evin sağ tarafında çit yerine kırmızı tuğlalardan örülmüş bir duvar vardı. Sahiplik duygusunun bir neticesi olsa gerek hep sevmişti çitleri hem kendisini daha bir güvende hissederdi.
Ağzında elmalı şekeri, çitlerinin yanından yürürken bir karaltı farketti.Ürktü. Hemen uzaklaştı. Arkasına baktı ama ardından gelen yoktu. Merakı onu geri döndürdü. Çitlerin dibine büzülmüş elindeki küçük kürekle toprağı eşeleyen bir çocuk görmüştü. Ne yapıyordu o orada? Çitlerine zarar veriyor olabilirdi! Bu düşünceyle hemen seslendi :
-Heyy!… Sen ne yapıyorsun orada?
Birden yerinden sıçrayan çocuk korkudan ve yakalanmanın verdiği utançla al al olmuş suratı ile :
-Hii… Hiiiç, deyip hızlıca çitlerin üzerine zar zor çıkıp yere atlayıp gitmişti.
Çocuğun heyecandan orada unuttuğu küreği aldı ve yarım kalan işi tamamlamaya başladı. Toprağı biraz daha eştikten sonra bir torba buldu. İçini açmalı mıydı? Annesi başkalarının eşyaları karıştırılmaz derdi. Ama kendi bahçelerinde olan şey başkalarının olamazdı. Kafası karışmıştı. En sonunda dayanamayıp torbayı açtı. Beş günden beri ilk defa gülümsedi. Dudaklarını keyifli keyifli tebessüme bırakırken torbayı cebine koyup toprağı biraz düzeltip eve girdi.
Sabah erkenden uyanıp arka bahçeye koştu. Ama kimse yoktu. Üzülmüştü. Sonra birden çitlerin üzerinden bakmak geldi aklına. İyice yaklaştı parmaklarının ucunda yükseldi. Diğer bahçeye bakmayı becermişti. Ama parmaklarının ucunda durmak hiç de kolay değildi. Evden küçük bir tabure alıp üzerine çıktı ve yeniden baktı. Ama o da ne! İki tane göz kendisine bakıyordu. Hemen geri çekildi. Dengesini sağlayamadığı için yere yuvarlanmıştı. Korkusunun üzerine gelen acı bedenine fazlaydı, canı yanmıştı. Ağlamaya başladı. Karşısında birisinin durduğunu farkettiğinde ağlamasını kesmişti. Kıpkırmızı olmuş gözlerini kaldırdığında onu görmüştü.
-Çok acıdı mı?
-Hayır acımadı.
-Neden ağladın o zaman.
-Ben ağlamadım ki.
-Ağladın.
-Ağlamadım!
-Gördüm işte ağladın.
-Pofu özlemiştim o yüzden.
-O kim?
-Eski evimizdeki en iyi arkadaşım.
-Birden gözlerini görünce çok korktum.
-Neden bizim bahçemize bakıyordun?
-Sen de bizimkine bakıyordun ama.
-Ben seni arıyordum.
-Ben de seni.
-Ne yapacaktın ki beni?
-Bahçede olup olmadığına bakacaktım.Ona göre dün yarım kalan işimi yapacaktım ama…
-Sizin de bahçeniz var neden bu bahçeye bir şeyler saklıyorsun. Bulunmasından korkuyorsan iyice derine göm o zaman kimse bulamaz.
-O kadar derin bir çukur kazamam, yoruluyorum. Ayrıca… Siz gelmeden önce burada oturan arkadaşımla saklamıştık onları.
Toprak olmuş ellerini pantolanuna sürerek ayağa kalktı. Elini cebine soktu ve bir torba çıkardı. O kocaman gülümsemesiyle:
-Ben senin için çıkardım onları,al.
dedi.İçinde ne olduğunu bilmiyormuş gibi davranarak.
-Teşekkürler.
diyerek torbayı açtı ve ona uzattı.
-İnanmıyorum! Siz de mi şekerlerinizi gömerek saklıyorsunuz. Ne güzel.
-Evet. Ama artık saklayamayacağım.
-Bunu yapman için arkadaşına gerek yok ki ben hep yalnız yaparım.
Eyvaaah!En büyük sırrını söylemişti. Ne yapacaktı şimdi ya herkese söylerse bunu. Karşı taraftan gelen sesle düşüncelerini unuttu:
-Geceleri mi yiyorsun onları herkes uyuyanca?
-E… E… Evet.
“Ama ben dünkü olaydan sonra hiç dışarıya çıkmadım ki nereden biliyor?”diye düşünüp dayanamadı sordu:
-Nereden biliyorsun?
-Kendimdeeen...
İşte böyle başlamıştı dostlukları. Şekerle başlayıp aynı o tatta yıllarca devam etmiştia. Artık yazı iple çeker, herkesin uymasını beklerlerdi. Bahçeye ağaçlarının -tam köşede olup her yeri gören çam ağacı- yanına giden inceden bir ıslık çalardı. Diğeri anlardı. Herkes uyuduysa hemen aşağıya inerdi, uyumadılarsa da uyumaları için dua ederdi. Bilmiyorlar mıydı? Tabi ki herkes biliyordu ama bazen bilmemek en iyisiydi, bunu da biliyorlardı.
Tam on üç sene önceydi. On üç senedir birbirinden ayrılmayan iki kişi… On üç sene sonra aynı kalabalıkta ilk defa farklı saflarda... O, yıllar önce bu semtte sevdiği ilk yer olan arka bahçede bir masanın üzerine uzanmış. Arkadaşı ise çam ağacına yaslanmış. Birisi uzanan, birisi ne ayakta ne yerde olan. Birisi ölen birisi ölemeyen.
On üç seneden sonra birlikte toprağa dokundukları son günleriydi.Toprak... Toprak; birisinin güçlükle tutabildiği bir küreğin ucundan diğerinin bedenini örterken son bir ıslık bırakır. Ve toprak usulca tahtalardan beyazlığa doğru kayar. Ve o günden sonra ıslıklar lal olur. Toprak ise en uzak.

Tûba KARABEY

Mavi Baykuş Kültür ve Edebiyat Dergisi'nde yayınlanmıştır.